Acı içinden kıvranıyorum demekten
Artık yabancılaştım kendime
Neden?
En büyük acıları ben çekiyormuşçasına
Sahnede tek kişilik bir tiyatroda
Bütün alkışları topluyormuşçasına
Eksik bir şeylerin varlığı besbelli
Ama ben sanki onlar yokmuşçasına
Her şeye rağmen
Tanrıya nankörlük ediyormuşçasına
Pamuk şekerden acılar yaratıyordum kendime
Kendi kendime acılar yaratmak…
Bilmediğimden ve anlamadığımdan
Bunu yalnız kimler anlar?
Bilmediklerim ve anlamadıklarımla yazıyorum bu şiiri
Yoktum
Aitsizdim
Çokça yorgunum artık bundan
Karanlığa dikince gözlerini insan
Siyahlı, yeşilli, morlu benekler beliriyor
Doğuruyor karanlık orada…
İnsanlar görsünler istiyorum artık beni
Şiirsiz benim görsün istiyorum artık beni
Ben bu karanlıktaki morumsu halkalar gibi
Gözlerini öyle diktiklerinde
Görülmek istemiyorum yalnızca
Ve galiba diyorum sonrabütün bunları yalnız şiirler anlar
