Odanın kenarına sinmiş bekliyorum, sanıyorum ki özellikle kaçtım buraya ya da korkaklığımı gizlemek için yapıyorum bunu. Şimdilerde hep böyleyim, soğuk arar oldum. Soğuğu bulunca geçmişimle ilgili bir şeyleri anımsamış gibi oluyorum. Birkaç saat önce oturdum buraya, en güvenli yer olacak ki buraya öylece sinmişim. Yalnız kalmanın özlemiyleyim. Yıpranmış olmamın sebebi dağınık doktor cümleleridir belki. Sanki Sonbahar’ı yaşar gibiyim, bir yönden yazdan kalan yorgunluğuyla yağan yağmuru hissederken, bir yönden de kışın geleceğini bekler bir halim var.
İşte bu camın kenarı hatırlatır geçmişimi. Hafıza kaybı sorunu yaşıyorsanız eğer ufacık şeyleri hatırlamak bile sizin için şanstan ibarettir ancak bu hastalık kendi içinizde yalnızlaştırır sizi. Her şeyi yeniden öğrenme mecburiyetinde bırakır biraz da. Adını telaffuz etmeyi sevmiyorum ben. Yakın geçmişimi hatırlamıyorum ben, arkadaşlarımı hatırlamıyorum. En yakınım kim onu da bilmiyorum, kime güveneceğimi bilemiyorum. En yalnız hissettiğimde sinmişim buraya işte, buralarda bekliyorum birinin beni bu boşluktan çekip almasını. Ben, yabancı gözlerden kaçamıyorum, biliyorum ki iyi olmamı bekleyen insanlar onlar. Hepsinin yüzü yabancı artık bana.
Ben şimdi kışı yaşıyorum, soğuğu hissediyorum ben parmak uçlarımda, yeni yağan karın üzerine yürür gibiyim. Üzerime yağan milyonlarca kar tanesinin verdiği ılımlılıkla yaşıyorum. Yavaş yavaş gelen kar taneleri birikince yığın oluşturur ya hani, o yığın benim hatıralarımı silen bütün gibi. Yavaş yavaş gün geçtikçe eriyorum işte gözlerinin önünde. Sadece bekliyorum ama bekliyorum işte, belki bir gün yazmayı unuturum diye sıralıyorum hepsini. Gün gelir belki okuyan biri olur diye yazıyorum, maksadım bir iz bırakmaktır geleceğe. Ben sevdiğim insanları özlüyorum. Kış baharını yaşıyorum; Alzheimer hastasıyım ben.
