Popüler kültürün baskısı sonucu, edebiyatın sıradanlaşmasıyla kitabın herhangi bir nesneden farksız alınıp satılan bir nesneye dönüşmesi; okurun da çok kere yazarı yönlendirmesiyle bu zamanda edebiyatın herhangi bir işlevini yerine getirip getirmeyeceği tartışma konusudur.
Edebiyatla insan, kendisini yeniden tanır, keşfeder. Pek çok konuda bilgilenir, yeni şeyler öğrenir, şaşırır; kısacası hemen her alanda edebiyattan faydalanır insan. Edebiyat da bir çeşit eğitim adresidir; insanın ruhunu terbiye eder, davranışlarını düzeltir. En önemlisi de düşüncelerini tazeler ve kendisine ait fikirler üretmesini sağlar. İnsan, okuduğu her şeyden mutlaka bir kazanım elde eder. Her edebi metnin, bilimsel bir yazının, bir başka düşünce yazısının insan ilk anda farkına varmasa bile kişiye katkısı vardır.
Bence edebiyat denince akla ilk gelen roman ve şiirdir. Roman ve şiir okuyarak insan, bir yandan yeni dünyalara dalar, yazarın hayal dünyasında gezinir, yaşamadığı fakat hayalini kurduğu ne varsa onları düşsel âlemde gerçekleştirir. Biz bir biçimde ruhumuzu dinlendirir, kendimizi rahatlatırız böylece. Roman sayesinde bize benzeyenlerle aramızda bir tür bağ oluşur. Sadece vakit geçirmek amacıyla roman okuyanlar bile kendilerine hiç ummadıkları ölçüde yenilik katarlar ve kendilerini geliştirirler.
Edebi eser okumak, insana hemen her sıkıntısını unutturur. İnsanı ruhsal darlığından kurtarır ve onu her alanda daha mutlu olmaya sevk eder. insan okuduğu edebi metinlerle, hayal dünyasında olmak istediği, yaşamayı düşlediği ütopik dünyayla karşılaşır. İnsanın, yaşamayı pek de istemediği bazen sıkıcı bulduğu bu dünyadan uzaklaşıp da hayalini kurduğu o ulaşılmaz dünyalara okuduğu romanların kılavuzluğunda ulaşabilir ancak. Gerçek hayatta asla ulaşamayacağımız düşsel dünyalara götürür bizi edebiyat.
Edebiyat belki karın doyurmaz ama hiçbir şeyin başaramayacağı vazgeçilmez bir eğiticidir ve insanın ufkunu fazlasıyla geliştirir, zenginleştirir. Bu da edebiyatı bizim için paha biçilmez kılıyor.
